ေ မာင္အုပ္တို႔ ငယ္ငယ္တံုးက သူတို႔ၿမိဳ႔ကေလးမွာ တရုတ္အစားအစာ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္ဆိုလို႔ ရွားရွားပါးပါး ဦးေရႊႀကီးရဲ့ ဆိုင္တဆုိင္ တည္းပဲ ရိွတယ္။ ေခါက္ဆြဲဆုိင္ ဆိုေပမဲ့ ဆုိင္းပုဒ္မရိွဘူး။ ဦးေရႊႀကီး ဦးစီးတဲ့ ဆုိင္မို႔လို႔ လူေတြက ဦးေရႊႀကီး ေခါက္ဆြဲဆုိင္ဆိုၿပီး ေခၚၾကတာပါဘဲ။
ဦးေရႊႀကီးဆုိင္မွာ အစိမ္းေက်ာ္၊ ေတာက္ေတာက္ေက်ာ္၊ ကုန္းေဘာင္ႀကီးေက်ာ္၊ ဝက္ခ်ဳိခ်ဥ္ေက်ာ္၊ ဝက္ေခါင္းသုတ္၊ ဝက္သား သုတ္ အစရိွသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး မွာစားလို႔ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေခါက္ဆြဲေက်ာ္က ေကာင္းလြန္းေတာ့ ၿမိဳ႔ကလူေတြက တရုတ္ေပ်ာ္ပြဲစားရံုလို႔ မေခၚဘဲ ေခါက္ဆြဲဆုိင္လို႔ ကင္ပြန္းတပ္တာေပါ့။ သူ႔ဆုိင္ေဘးက ျဖတ္သြားရင္ ေတာင္ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္အနံ႔က သြားရည္က် ေလာက္ေအာင္ ေမႊးႀကိဳင္ေနတယ္။ ေျပာစရာ တခုေတာ့ ရိွတာ ေပါ့ေလ။ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူ႔ဆိုင္မွာ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြက တရုတ္ဆုိင္ေတြလို ဟင္းအမယ္ မ်ားမ်ား မရိွဘူး။ ကဒ္ျပားေပၚမွာ ဟင္း နာမည္ေတြကို ေရးထားတဲ့ မီႏူးဆိုတဲ့ဟာလဲ မရိွဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးေရႊႀကီးက ေခသူမဟုတ္ပါ။ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြေပၚ မွာေရာင္း တဲ့ တရုတ္အစားအစာမ်ဳိး စားခ်င္လို႔ ႀကိဳၿပီး ေအာ္ဒါေပးရင္ေတာ့ အကုန္ခ်က္ ေပးႏုိင္တဲ့ အဖိုးႀကီး။ ဥပမာ ဝက္စတူးတို႔၊ ငါးေခါင္းဟင္းခ်ဳိတို႔၊ ၾကက္မုန္ညွင္းခ်ဥ္ ေကာင္လံုးေပါင္းတို႔၊ ဝက္ကေလး ေကာင္လံုးကင္တုိ႔လို အခ်ိန္ယူၿပီး ခ်က္ရတဲ့ ဟာမ်ဳိးေတြေပါ့။
ေမာင္အုပ္တို႔ အရပ္ဖက္ေတြမွာ တရုတ္ေပ်ာ္ပြဲစားရံုဆိုတာ ႀကီးႀကီးေသးေသး ေဖာက္သည္ေတြအတြက္ အရက္ တင္ေရာင္း ေလ့ ရိွတာတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးေရႊႀကီးက ဗုဒၶဘာသာလည္း အလြန္ကုိင္းရိႈင္း ေရွးလူႀကီးျဖစ္ျပန္ ဆိုေလေတာ့ ေသရည္ ေသရက္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မရဘူး။ သူ႔ဆုိင္မွာ အရက္တင္ မေရာင္းဘူး။ လာစားခ်င္စား မစားခ်င္ေန ဒါဘဲ။ ဦးေရႊႀကီးရဲ့ အရက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေပၚလစီက ဘယ္ေလာက္ျပတ္သားလဲဆိုရင္၊ "ဦးေရႊႀကီး ေသာၾကာေန႔ ညေနက်ရင္ ၿမိဳ႔ပုိင္ႀကီးက အခုေရာက္ေနတဲ့ နယ္ပုိင္ႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႔ကို ခင္ဗ်ားဆုိင္မွာ ဧည့္ခံမလို႔။ အဲတာ ၿမိဳ႔ပုိင္ႀကီးက အရက္ယူလာရင္ ျဖစ္မလား ဆိုၿပီး ေတာ့ ေမးခုိင္းလို႔" ဟု စာေရးႀကီး ဦးဘိုႀကီးက ဆိုလာပါတယ္။ ဦးေရႊႀကီး အေျဖကေတာ့ "ဒီမွာ ကိုဘိုႀကီး က်ဳပ္ဆုိင္မွာ က်ဳပ္လည္းအရက္မေရာင္းဘူး၊ ယူလာၿပီး ေသာက္တာလည္း ခြင့္မျပဳဘူး။ နယ္ပုိင္လည္း မရဘူး၊ ၿမိဳ႔ပုိင္လည္း မရဘူး"။ သူ႔ေပၚလစီနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဦးေရႊႀကီးက ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားနာတတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး၊ ျပတ္ျပတ္သားသား ရိွလြန္းတယ္။
ၿမိဳ႔ပုိင္မင္းက သူ႔ရံုးမွာသာ သူအာဏာရိွေပမဲ့ ဦးေရႊႀကီးအေပၚမွာေတာ့ အာဏာစက္ မထက္လွေတာ့ ဟင္းေတြကိုသာ သူ႔အိမ္ ပို႔ခုိင္းၿပီး နယ္ပုိင္ႀကီးနဲ႔အဖြဲ႔ကို အဲသည္ၾကမွ အရက္နဲ႔အတူ ဧည့္ခံရပါတယ္။ ေဖာက္သည္ ေတြကလည္း ဆုိင္မွာထုိင္ၿပီး အရက္ မေသာက္ရတာကို ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ၾကပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ေဖာက္သည္အမ်ားစု ဝယ္စားတဲ့ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ ေကာင္းဖို႔ကသာ လိုရင္းျဖစ္တာကိုး။
ေမာင္အုပ္က ညေနတုိင္းဆိုသလို ဦးေရႊႀကီးဆုိင္မွာ ဝက္ေခါင္းသုတ္တမ်ဳိး၊ ဝက္သားသုတ္တဖံုဆိုသလို သြားဝယ္ေလ့ ရိွပါ တယ္။ သူ႔အေဖ အရက္နဲ႔ျမည္းဖို႔ အတြက္ပါ။ ဦးေရႊႀကီးက အဲတာကို သိေနေတာ့ ေမာင္အုပ္လာဝယ္တုိင္း အခုလို ေမးေလ့ ရိွပါတယ္။ "ဖိုးအုပ္ ... မင့္အေဖ အရက္ေသာက္တံုးပဲလား။ တေန႔ ဒုကၡေရာက္မေနာ။ ငါမွာလုိက္တယ္ေျပာ အသက္လည္း ရေနၿပီ အရက္ျဖတ္ေတာ့လို႔"။ ဦးေရႊႀကီးက သူ႔ကို အဲလိုေျပာတုိင္း ေမာင္အုပ္မွာ ရွက္လုိက္တာဆိုတာ မ်က္ႏွာဘယ္ထား ရမွန္းမသိ။
ေမာင္အုပ္အေမကေတာ့ တမ်ဳိး။ ဦးေရႊႀကီးေခါက္ဆြဲေက်ာ္ကို မႏၱေလးတရုတ္ဆုိင္ေတြက ေခါက္ဆြဲေက်ာ္နဲ႔ေတာင္ မလဲႏုိင္ဘူး လို႔ ေျပာေသးတယ္။ "ငါ့သားရဲ့ .... ဦးေရႊႀကီးတို႔က ေခါက္ဆြဲကို ကိုယ္တုိင္လုပ္တာကြဲ႔ အဲတာေၾကာင့္ သေလာက္ေကာင္း ေနတာ။ စက္လုပ္ေခါက္ဆြဲမဟုတ္ဘူး လက္လုပ္ေခါက္ဆြဲက ပိုေကာင္းတယ္။" ဒါ့အျပင္ ေမာင္အုပ္ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ ဝယ္လာ တုိင္း သူ႔အေမက ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ထုပ္ကို ခ်က္ျခင္း ေျဖမစားေသးဘူး။ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားလုိက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေခါက္ဆြဲထုပ္ကို ဖြင့္စားတယ္။ အဲသည့္ေခတ္တံုးက ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ကို အင္ဖက္နဲ႔ထုတ္ၿပီး သင္အူနဲ႔ စည္းေပးလုိက္တာ။ အခုေခတ္လို ပလပ္စတစ္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ေတြ မေပၚေသးဘူး။ အင္ဖက္ရွားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ၾကာဖက္ ႀကီး ေတြနဲ႔ ထုပ္ေပးေလ့ရိွတယ္။ ၾကာဖက္မရတဲ့ ရာသီ ဆိုရင္လည္း ျပႆနာမရိွဘူး။ ငွက္ေပ်ာရြက္နဲ႔ ထုပ္ေပးတယ္။
"အေမ ဘာျဖစ္လို႔ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ေတြကို ခ်က္ျခင္းမစားပဲ စားပြဲေပၚမွ အၾကာႀကီး တင္ထားတာလဲ" အစားေလာဘ တုိက္ေန တဲ့ ေမာင္အုပ္က သူ႔အေမ ကိုေမးတယ္။ သူ႔အေမက သည္လိုရွင္းျပပါတယ္။ "ငါ့သားရဲ့ ... ေခါက္ဆြဲေက်ာ္က ပူေနတံုး ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထား လုိက္တာဆိုေတာ့ အထဲမွာ လံုသြားတယ္ကြဲ႔။ အဲေတာ့ သူ႔အပူရိွန္နဲ႔သူ ျပန္ေပါင္းထား သလိုလဲျဖစ္ ဖက္နဲ႔ထုပ္ထား ေတာ့ ဖက္နံ႔ကေလး တသင္းသင္းနဲ႔လည္း ရိွေလေတာ့ စားတဲ့အခါ ပိုၿပီးအရသာ ရိွတာေပါ့ကြဲ႔။" သူ႔အေမေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလိုေတာ့ အရိွသား။
ေမာင္အုပ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဦးေရႊႀကီးဆုိင္မွာ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္နဲ႔ ဧည့္ခံခဲ့ေသးတယ္။ ဦးေရႊႀကီး ကေတာင္ သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ ႏွစ္ပြဲဖိုး ေလ်ာ့ယူခဲ့တာ အခုအထိ မွတ္မိေနတံုး။ ေသာက္စရာကေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းပဲေပါ့။
ဦးေရႊႀကီး ဆံုးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ေခါက္ဆြဲဆုိင္ကို သူ႔သားႏွစ္ေယာက္က ဆက္ၿပီးဦးစီးတယ္။ သူ႔တို႔အေဖ လက္ထက္တံုး ကလို ေရာင္းေကာင္းေနဆဲ။ သို႔ေသာ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ တခ်ဳိ႔ရိွလာတာကို ေမာင္အုပ္တေယာက္ သတိ ထားမိလာတယ္။ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ဦးေရႊႀကီးရဲ့ သားအႀကီးျဖစ္တဲ့ ကိုေကာက္က အရက္ကိုေတာ့ ဆုိင္မွာ တင္မေရာင္ဘူး။ သူ႔အေဖ ေပၚလစီကို ဆက္ကုိင္စြဲထားတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။ (စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ ကိုေကာက္ နာမည္အရင္းက ကိုျမေရႊတဲ့။ သို႔ေသာ္ ငယ္ငယ္ တံုးက လက္က်ဳိးထားလို႔ လက္ကေကာက္ေနတာ။ အဲတာကို က်ဳပ္တို႔ဗမာေတြမ်ား သူတပါးကို နာမည္ေျပာင္ေပးရင္ မေကာင္း တဲ့ ဖက္ကေနေပးတာ)။ သို႔ေသာ္လည္း ေဖါက္သည္မ်ား သူတို႔ပုလင္းသူတို႔ ယူလာၿပီး ေသာက္ရင္ေတာ့ ခြင့္ျပဳလုိက္တယ္။ အဲေတာ့ ဆိုဒါတို႔၊ ေရခဲတို႔၊ စီးကရက္တို႔ အစရိွတဲ့ အရင္ကမေရာင္းတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲေတြလည္း ပိုေရာင္းလာရတယ္။ အဲသည့္ကာလ ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႔ပိုင္ႀကီးတို႔ နယ္ပုိင္ႀကီးတို႔ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႔နယ္ဥကၠဌဆိုတဲ့ သူက သူတုိ႔ၿမိဳ႔မွာ အာဏာ အရိွဆံုးေခတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႔နယ္ဥကၠဌႀကီးက ညေနတိုင္လာရင္ အျခားအရာရိွမ်ား (သို႔မဟုတ္) စီးပြားေရး သမား မ်ားနဲ႔ ဦးေရႊႀကီးဆုိင္မွာ အလုပ္စကားေျပာရင္း အပန္းေျဖရင္း ဆိုသလို ထိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔ပုလင္းေတာ့ သူတို႔ယူလာ ရတာေပါ့။ ဘာဘဲေျပာေျပာ အေသာက္သမားေတြ ဦးေရႊႀကီး မရိွေတာ့မွ သူ႔ဆိုင္မွာ ပိုလို႔ စုရုန္းလာၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆုိင္အမည္က ေရွးတံုးကအတုိင္းပါဘဲ။ ဦးေရႊႀကီး ေခါက္ဆြဲဆုိင္လို႔ လူေတြက ေခၚေနတံုး။ ဆုိင္းပုဒ္လည္း မရိွေသးပါဘူး။
အဲသလိုနဲ႔ ေမာင္အုပ္ တေယာက္လည္း ၿမိဳ႔ေလးကေနခြာလို႔ ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာမွာ အလုပ္သြားလုပ္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္အေတာ္ေလး ၾကာေတာ့မွ သူ႔အေမကို ကန္ေတာ့ဖို႔ ၿမိဳ႔ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ သူ႔အေဖကေတာ့ အရက္ေသာက္လြန္းလို႔ အသဲေခ်ာက္ အသဲမာတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားပါၿပီ။ ၿမိဳ႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ ငယ္ငယ္တံုးကလိုပဲ ေအာက္ေမ့လို႔ "ဗ်ဳိ႔ အေမ... ဦးေရႊႀကီး ဆုိင္က ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ေလးမ်ား မစားခ်င္ဘူးလား။ က်ဳပ္သြားဝယ္ လုိက္မယ္ေလ။” သူ႔အေမက သူ႔ကို ေခတ္ေနာက္က် ရန္ေကာ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ရင္းက "ငါ့သားရဲ့ ... ဦးေရႊႀကီးဆုိင္က ေခါက္ဆြဲေက်ာ္က ဟိုတံုးကလို မေကာင္း ေတာ့ဘူးကြဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ဖက္နဲ႔ထုပ္ေပးတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္နဲ႔ ထည့္ ေပးတာေဟ့။ ဆုိင္လည္း နာမည္ေျပာင္းသြားၿပီ" ဟုဆို၍ ဇတ္ေၾကာင္း လွန္ေတာ့သည္။
ဦးေရႊႀကီး၏ သားအႀကီး ကိုေကာက္က ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဆုိင္ခြဲေထာင္ပါတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့ေလ ၿမိဳ႔မွာ လူဦးေရလည္း မ်ားလာ ၿမိဳ႔ကြက္ကလည္း က်ယ္လာေတာ့ အဲသလို ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ဘယ္ကလူေတြ ေရာက္လာလို႔ ၿမိဳ႔ကြက္က ႏွစ္ဆသံုးဆေလာက္ ေတာင္ က်ယ္လာရတာလဲဟု သူ႔အေမကို စပ္စုေတာ့ "ကြယ္ ... ငါ့သားရဲ့ အားလံုး စီးပြားပ်က္ တဲ့ ေခတ္ႀကီးလည္းျဖစ္ေတာ့ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတြလည္းတက္လာ၊ တခ်ဳိ႔ရြာေတြကေတာ့ စစ္တပ္ကေန လယ္ေတြယာေတြ သိမ္းၿပီး ကုမၸဏီေတြကို လႊဲလုိက္ လို႔ ဘာမွလုပ္စားစရာ မရိွေတာ့လို႔ တက္လာၾက ဒါနဲ႔ ဒို႔ၿမိဳ႔လည္း ႀကီးလာတာေဟ့။ "
ကိုေကာက္ ဆုိင္ခြဲၿပီးေထာင္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုေကာက္ရဲ့ညီ ကိုလွေရႊက သူ႔အေဖလက္ငုတ္ ဆုိင္ကို အေမြ ဆက္ခံ လုိက္ သတဲ့။ မၾကာလုိက္ပါဖူး ဆုိင္နဖူးမွာ ဆိုင္းပုဒ္ႀကီး ခ်ိတ္လုိက္တယ္။ ဆုိင္နာမည္က "ေရသူမ" တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဗမာလို ေရးထားတာ မဟုတ္ဖူးတဲ့။ အဂၤလိပ္လို ေရထားတာတဲ့ဗ်ာ။ ဆုိင္ကိုလည္း ေခတ္မီွေအာင္ ဟိုျပင္သည္ျပင္လုပ္ နံရံေတြလည္း ေဆးအသစ္ ျပန္သုတ္ေပါ့ေလ။
အေမက ဆက္ရွင္းျပတယ္။ ကိုလွေရႊ လက္ထက္မွာေတာ့ သူ႔အေဖေပၚလစီ၊ သူ႔အကို ေပၚလစီေတြအားလံုးကို ေျပာင္းျပန္လွန္ ပစ္လုိက္တယ္။ အရက္မ်ဳိးစံု တင္ေရာင္းတယ္။ စားပြဲထိုး မိန္းကေလးေတြလည္း ငွားၿပီးခုိင္းတယ္။ ကာရာအိုေက ဆိုခ်င္လည္း ရသတဲ့။ ေခတ္မီွပါ့ ကိုလွေရႊရယ္။ "ခပ္ပ်ံပ်ံ ေကာင္မေလးေတြေပါ့ ငါ့သားရယ္။ မိန္းမနဲ႔ အရက္နဲ႔ ျမွားၿပီး ေဖါက္သယ္ေတြကို ျမႇဴတာေပါ့ေလ။ အရက္နဲ႔ အျမည္းကို အဓိကထား ေရာင္းေတာ့ အဲသည္ကတည္းက ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ဟာ အရင္ေလာက္ကို မေကာင္းေတာ့ဘူး ငါ့သားရဲ့။ ညေနတုိင္ရင္လည္း ကာလသားေတြ အရက္သမားေတြ တရုန္းရုန္းနဲ။" ဒါက အေမရဲ့ မွတ္ခ်က္။
အမွန္ကေတာ့ ၿမိဳ႔မွာလူဦးေရ တိုးလာတာနဲ႔အမ်ွ် စားေသာက္ဆုိင္ေတြ၊ အရက္ဆုိင္ေတြက မိႈလိုေပါက္လာေတာ့ အၿပိဳင္အဆုိင္ ေတြလည္း မ်ားလာတာ မဆန္းပါဘူး။ အလုပ္မရိွတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း စားေသာက္ဆုိင္ေတြကို မီွၿပီး အလုပ္ရွာရတာေပါ့။ ကိုလွေရႊလည္း ဒီေရစီးကို မေက်ာ္ႏုိင္ရင္ ခံရေတာ့မယ္ ဆိုတာသိလို႔ သူ႔အေဖနဲ႔သူ႔အကို ေပၚလစီကို ဖ်က္ခ်ၿပီး လုပ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ သို႔မဟုတ္ရင္လည္း ႀကီးပြားလိုတဲ့ ေလာဘနဲ႔ လုပ္တာလည္း ျဖစ္ျခင္ျဖစ္မွာေပါ့။ ကာယကံရွင္က ပိုသိမွာပါ။
"ဒီလိုဆိုရင္ အေမရယ္... ကိုေကာက္ဆုိင္ ၾကေတာ့ေရာ ဘယ္ႏွယ့္ေနသလဲ" ဟု ေမာင္အုပ္က စပ္စုလုိက္တယ္။ "ငါ့သားရဲ့ ... ေမာင္ေကာက္ဆုိင္က ထမင္းစားျဖစ္ရံုေလးဘဲကြဲ႔။ သူ႔ဆုိင္က ၿမိဳ႔အစြန္မွာဆိုေတာ့ လာတဲ့ လူကလည္း နည္းတယ္။ ေဖာက္သယ္က သူ႔အရက္သူ ယူလာေသာက္လို႔ရေပမဲ့ သူကိုယ္တုိင္ကေတာ့ အခုအထိ အရက္ မေရာင္းရွာဘူး။" ေၾသာ္ ျဖစ္ရ ပေလဟု ေမာင္အုပ္တေယာက္ စိတ္မေကာင္းျခင္း ျဖစ္မိတယ္။
ဟိုတုံးက ဦးေရႊႀကီးရဲ့ ေခါက္ဆြဲဆုိင္ဟာ ၿမိဳ႔ရဲ့ တခုတည္းေသာ ဂုဏ္ေဆာင္ တရုတ္စားေသာက္ဆုိင္လည္းျဖစ္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ကလည္းမရိွေလေတာ့ ဦးေရႊႀကီးဟာ သူရဲ့ဆုိင္မွာ အရက္မေရာင္းျခင္းနဲ႔ အရက္မေသာက္ရ ဆိုတဲ့ ေပၚလစီကို ေသတဲ့အထိ ကုိင္စြဲသြား ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကိုေကာက္ လက္ထက္ၾကေတာ့ ဆုိင္မွာ အရက္မေရာင္းေပမဲ့ ေဖာက္သည္ေတြ ယူလာတဲ့ အရက္ကို ေပးေသာက္ခြင့္ ျပဳခဲ့တယ္။ ကိုလွေရႊ ေခတ္ၾကေတာ့ အားလံုးကို ေျပာင္းျပန္ လွန္ျပစ္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွန္တယ္ ဘယ္သူမွားတယ္လို႔ေတာ့ ေမာင္အုပ္ မေျပာလုိပါ။ သို႔ေသာ္ ဦးေရႊႀကီးသာ
အကယ္၍ မေသေသးရင္ သူ႔ရဲ့ဆုိင္မွာ အရက္မေရာင္းေရး၊ အရက္မေသာက္ေရး ေပၚလစီကို ခုိင္ခုိင္မာမာ ဆက္လက္ ကုိင္စြဲ ႏုိင္ပါ့မလားလို႔ ေမာင္အုပ္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
ဒါေတြထားပါေတာ့။ သို႔ေသာ္ ထားလို႔မရတာကေတာ့ ေခါက္ဆြဲေက်ာ္လည္း အရင္လို မေကာင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ဖက္နံ႔ တသင္း သင္းလည္း မရိွေတာ့ဘူးတဲ့။
ေဇာ္မင္း (လူ႔ေဘာင္သစ္)
၂၇ ရက္ ဇန္နဝါရီလ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္
Copy right: Fine-leaves
