(ေဆာင္းပါး)
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း / ၂၃ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၉
အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဟီလာရီကလင္တန္က ဗမာျပည္အေရးကိစၥကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ အေတာ္ေလးလႈပ္႐ႈား သြားပါတယ္။ အထူးအျဖင့္ ျပည္ပေရာက္အတိုက္အခံေတြ အၾကားမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေရဒီယိုေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ဆိုက္ေတြမွာ အထူးအေလးေပး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကတာ ၾကားရ၊ ဖတ္ရပါတယ္။
အေမရိကန္ဟာ သူ႔ေပၚလစီေတြ ျပန္သံုးသပ္မယ္ဆိုတာ ထိတ္လန္႔စရာလား။ မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။
အေမရိကန္ဟာ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံႀကီးတခုအေနနဲ႔ သူ႔ေပၚလစီ၊ သူ႔၀ါဒေတြကို သူတို႔ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔အညီ၊ ခ်မွတ္ေန၊ ေျပာင္းလဲေနတာဟာ ဘာမွမဆန္းပါဘူး။ သူတို႔ ဒီလို လုပ္တာ နဲ႔ စမၸာနဂုိရ္က ႏြားေပါင္က်ိဳးတာ မျဖစ္သင့္ဘူးထင္ပါတယ္။ ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေရး ကို ပိုလို႔၊ ပိုလို႔မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈရတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကိုပဲ အင္မတန္အခ်က္အခ်ာက်တဲ့၊ အေရးပါတဲ့ အခ်က္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အထိ တြက္လိုက္ရင္ေတာ့
မွားပါေတာ့မယ္။ ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြရဲ႕အေရးဟာ တျခားတႏိုင္ငံက ကူညီတာနဲ႔ ေအာင္ပဲြ ရမွာေတာ့ မဟုတ္သလို တျခားတႏိုင္ငံက မကူညီတာနဲ႔ ႐ံႈးနိမ့္သြားမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ေက်းဇူးကန္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေထာက္ျပရမွာက အေမရိကန္ အခုလို ဗမာျပည္အေရးမွာ၀င္ပါ့ေနခဲ့လို႔ ဒီအႏွစ္ (၂၀) အတြင္း ဗမာျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုဟာ ေအာင္ပြဲနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ားႏွီးလာခဲ့ပါသလဲ။ နအဖရဲ႕ ျပည္သူေတြအေပၚ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ားတားႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ။ အားနာစြာနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ မထိေရာက္ခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ ဒါကုိ အခု အေမရိကန္ကိုယ္တိုင္ကလည္းသိလို႔ ျပန္စဥ္းစားမယ္ ေျပာေနတာျဖစ္ပါတယ္။
၀ါရွင္တန္က သေဘာထားေျပာင္းတယ္ ဆိုတဲ့အတြက္နဲ႔ေတာ့ နအဖအစိုးရရဲ႕ အာဏာရွင္လကၡဏာဟာ နည္းနည္းမွ ေျပာင္းလဲမသြားဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေရးက အဓိကက်ပါတယ္။ (အေမရိကန္အစိုးရကလည္း နအဖရဲ႕ လကၡဏာေျပာင္းသြားတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ႕သေဘာထားကို ျပန္သံုးသပ္ရတယ္လို႔ မေျပာပါဘူး။) ဒါကို အထူးသတိထားသင့္ပါတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ အေမရိကန္က သေဘာထားေျပာင္းတာနဲ႔ပဲ ဗမာျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ လမ္းစဥ္သစ္၊ လုပ္ငန္းစဥ္သစ္ေတြ ခ်မွတ္ရေတာ့မလိုလို ျဖစ္လာပါ မယ္။
တကယ္က်ေတာ့ အိမ္ျဖဴေတာ္ကလူမ်ားက ပိုၿပီးလက္ေတြ႔က်တဲ့ ေပၚလစီေတြရွာသလိုဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ တိုက္ပဲြ၀င္ေနသူေတြကလည္း ပိုၿပီးလက္ေတြ႔က်တဲ့ လုပ္ငန္းေတြဆီေျခစံုပစ္ဖို႔ ဦးလွည့္သင့္ပါတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြ ဖယ္ရွားၿပီး ကိုယ့္ျပည္သူလူထုရဲ႕ လက္ကို ၿမဲၿမဲတြဲၾကရပါမည္။ ေရႊငံုးမင္းအဖို႔ အၿမီးထြက္လာဖို႔ ေမွ်ာ္ေနဖို႔မလိုေတာ့ဘူးဆိုရင္ က်န္တာ၊ လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္ႏိုင္တာေပါ့။
အခုအခါ တခ်ိဳ႕လူေတြ စိုးရိမ္ေနၾကတဲ့ ေနာက္ကိစၥတခုက နအဖစစ္အစိုးရရဲ႕ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အတည္ျဖစ္သြားမွာကိုလည္း အလားတူ စိုးရိမ္ကဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ဒါေတြကို ဖ်က္ေရး၊ မေပၚေပါက္ေရးအတြက္ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာေနၾကပါတယ္။ ျပည္ပဖိအားနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲ မက်င္းပျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေျပာၾကပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့အတိုင္းေျပာရရင္ ဗမာျပည္ရဲ႕ ကေန႔ အေနအထားမွာ ဒီလိုကိစၥေတြကို ျပည္ပဖိအားနဲ႔ဖ်က္သိမ္းလို႔ရမယ္လို႔ ယူဆစရာအေၾကာင္း တခ်က္မွမရွိပါဘူး။ ဒီလိုကိစၥေတြဟာ လက္ထဲမွာအာဏာရေနရင္ လုပ္လို႔ရတဲ့ဟာေတြမို႔ ဒီလိုေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာျပည္ သမိုင္းထဲက ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာ မွန္သမွ်ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ၁၉၅၂၊ ၁၉၅၆၊ ၁၉၆၀ အဲဒီေနာက္ မဆလ လက္ထက္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြနဲ႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္္ပြဲ၊ (ကိုလိုနီလက္ထက္က ေရြးေကာက္ပဲြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မေျပာေတာ့ပါဘူး)၊ အားလံုးကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ အဲဒီကာလမွာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အာဏာကုိရေနတဲ့ အစိုးရေတြက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိလို႔ လုပ္ေပးၿပီး ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို တနည္းျပန္ေျပာရရင္ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိတာ အာဏာရွိမွလုပ္လို႔ရပါတယ္။ ထပ္ၿပီးတနည္း ေျပာရရင္ အာဏာရွိေနရင္ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္လို႔ရပါတယ္။
ဖြဲ႔စည္းပံု၊ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ ဆိုတာလည္း အတူတူပါပဲ။ အာဏာဟာ ေသာ့ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို မ်က္ေစ့လည္ရင္ က်န္တာေတြလည္း မွားကုန္တတ္ပါတယ္။
ဗမာျပည္က စစ္အစိုးရဟာ ကမာၻ႔သမိုင္းမွာ တိုင္းျပည္အာဏာကို ကာလအရွည္ၾကာဆံုး အာဏာဆက္တိုက္ယူထားတဲ့ စစ္တပ္ေတြထဲက တခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာ၊ အာဏာကို ကိုင္တဲ့ေနရာမွာ ဘာေတြဟာ အေရးအႀကီးဆံုးလဲဆိုတာကို သူတို႔က ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ သူတို႔ေလာက္ ဘယ္သူ မွနားမလည္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာရင္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ အဲဒီ အႏွစ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အေတြ႔အႀကံဳထဲကေန သံုးသပ္နိဂံုးခ်ဳပ္ထားတာေတြကို အေျခခံၿပီးဘယ္၀န္ႀကီးဌာနမ်ိဳးေတြကုိေတာ့ တျခားလူေတြကို ေပးထားႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ဒီေရြးေကာက္ပြဲကိုလုပ္တာပါ။
ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္သူပဲဘယ္ေလာက္ႏိုင္ႏိုင္၊ သူတို႔စစ္အုပ္စုရဲ႕ အာဏာနဲ႔ စည္းစိမ္ကို နည္းနည္းမွ အႏၱရာယ္မျပဳႏုိင္ေၾကာင္း ေသခ်ာေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ဒီေရြးေကာက္ပြဲကို လုပ္ေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ပ်က္သြားလည္း နအဖ အဖို႔က အရင္းပဲဆိုတာကုိ ေမ့လို႔မျဖစ္ပါ။ အာဏာဟာ သူတို႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာပဲ က်န္ရစ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အစိုးရေတြတရပ္ဟာ ဖြဲ႔စည္းပံုေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ လုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အာဏာၿမဲသြားပါေလေရာလို႔ေတာ့ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလို အစိုုးရတရပ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းမႈ သ႑ာန္ပိုင္းနဲ႔ ေျပာရရင္ ဖဆပလ၊ ပထစ၊ မဆလ အဲဒီအစိုးရေတြအားလံုး ျပည္စံုတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ဒါေပမယ့္ အဲဒီအစိုးရေတြအားလံုးဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ခ်င္ေတာ့လည္း တမုဟုတ္ခ်င္းပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ဒါကိုမျမင္ဘဲ နအဖရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒနဲ႔ ေရြးေကာက္ပဲြတို႔ကို ပိုတြက္သူေတြဟာ “မဆန္႔က်င္ႏုိင္ရင္၀င္ပူးမွ” (When you can’t resist, join ‘em) ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို က်င့္သံုးလာၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ သေဘာတရားေတြ ရွာႀကံထူေထာင္ၾကပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာ တျခားေျမေခြးေတြကိုလည္း အၿမီးျဖတ္ခိုင္းၾကပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာကိုျပည္တြင္းေရာ၊ ျပည္ပမွာပါ အခုတေလာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ တကယ္က သူတို႔ေျပာေနတာေတြဟာ ကိုယ့္ဖက္က အေလ်ာ့ေပးေရးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအေတြးအေခၚ ရွိသူေတြအဖို႔ေတာ့ အေမရိကန္ အစိုးရက ေပၚလစီေျပာင္းတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ အေလ်ာ့ေပးေရး ၀ါဒအတြက္ အေၾကာင္းျပစရာ အခ်က္တခ်က္ရသြားမွာ မုခ်ပါပဲ။
သူတို႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတခြန္းက နအဖေပးသမွ် ဒီမိုကေရစီကို ယူထားၿပီး ေနာက္မွတျဖည္းျဖည္း ပံုသြင္းယူမယ္၊ ေျပာင္းယူမယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒါဟာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္တခုထဲမွာ လူသားစားက်ားနဲ႔ အတူေနၿပီး အဲဒီက်ားကို လိမၼာေအာင္ ပုံသြင္းယူမယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ တူမေနေပဘူးလား။ အဲဒီလို အဆိုတင္ေနသူေတြကုိ ေနာင္မွာ ဘယ္ႏြားျပာႀကီးေအာက္သြားမရွိျဖစ္မလဲ ေစာင့္ၾကည့္ရတာေပါ့လို႔ပဲ ေျပာလိုက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံတကာ အေျပာင္းအလဲေတြက ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေရးေတာ္ပံုကို ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ေရးအတြက္ ျပည္တြင္းက ျပည္သူလူထုကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွအားကိုးလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာကို ထပ္ၿပီးထင္ထင္ရွားရွား သက္ေသျပေနပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ ထိထိေရာက္ေရာက္ တခုခုျဖစ္ပါမွ အေျခခံက်တဲ့ အေျပာင္းအလဲမ်ိဳး ျဖစ္မယ္ဆိုတာ အၿမဲသတိရေနသင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဧရာ၀တီ ျမစ္႐ိုးတေလ်ာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
Source: The New Era
